B2st อีกคืนได้ไหม HSxYS

ข้อมูลเบื้องต้น

 

สร้างอินเนอร์ คลิกที่รูปสิครับ

 ฟิคสั้นแบบป่วงๆเรื่องที่ 2 แล้ว ฝากติดตามด้วยนะครับ

เนื้อเรื่อง

อีกคืนได้ไหม.....


ความรักของคุณเป็นยังไงครับ?......

แต่ความรักของผม..........

ผมขอแค่.........



ให้ผมได้อยู่กับคนที่ผมรักก็พอ..........

ถึงแม้.....

เขาจะไม่รักผมก็ตาม......




“พี่ซึง”เสียงเล็กพร้อมเจ้าของเสียงวิ่งมาหาร่างบางที่ชิงช้า

“หืม”

“หัวใจโยมีลิ้นด้วย”เสียงเล็กเจื้อยแจ้วออกมาพร้อมกับนั่งชิงช้าข้างๆร่างบาง

“ลิ้นมันอยู่ในปากไม่ใช่หรอ?”ร่างบางถามขึ้นพร้อมกับมองหน้าร่างเล็กด้วยความสงสัย

“ไม่รู้สิครับ แต่หมอบอกว่าลิ้นหัวใจโยตีบ”

“....”

“โยให้....โยชอบดอกหญ้า”ร่างเล็กยื่นดอกหญ้าให้คนข้างๆ แล้วยิ้มให้อย่างสดใสเหมาะสมกับวัยของเด็ก 5 ขวบ
15 ปีผ่านไป...

ร่างบางนั่งหยิบดอกหญ้ามาหมุนๆก้านตรงหน้า เพื่อดูความงามของมัน เขารู้ดีว่ามันคือสิ่งที่น้องชายของเขาชอบ น้องชายที่พูดถึงคือเด็กข้างบ้านที่มีอายุห่างกับเขาเพียง 2 ปีเท่านั้น  เขาทั้งสองคนสนิทกันมาตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ เมื่อเขานึกถึงน้องชายคนนี้ทีไรเขาก็มักจะน้ำตาไหลทุกที อดีตที่โหดร้ายจนถึงปัจจุบัน คือ น้องชายที่เขารักเป็นโรคลิ้นหัวใจตีบ แต่ก็โชคดีที่อยู่มาได้ถึงขนาดนี้

“พี่ซึง~”ว่าแล้วเสียงใสของน้องชายก็เข้ามาในโสตประสาทการได้ยินของเรา


“เสียงใสเชียว”ร่างบางส่งยิ้มหวานให้พร้อมกับที่ร่างเล็กเข้ามาหอมแก้มเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว เขารู้ดีว่านี่คือการกระทำของน้องชายตั้งแต่เด็ก ที่ชอบแกล้งเขาให้ตกใจเล่นเสมอ แล้วร่างเล็กก็ลดตัวลงมานอนบนตักของร่างบางอย่างเคยชิน


“ดอกหญ้านี่ฮะ…..ผมขอนะ”ร่างเล็กที่เห็นดอกหญ้าที่ร่างบางถือก็เอ่ยถามเสียงใส ก่อนที่จะถือวิสาสะเอามันมาไว้ที่ตัวเอง ร่างบางไม่พูดอะไรมากเพียงแค่ลูบหัวคนบนตักของเขาเบาๆ แล้วลอบมองใบหน้าเล็กพร้อมกับอมยิ้มอย่างมีความสุข

………ไม่นานร่างเล็กก็ผล็อยหลับไป


ความรักของผม  ขอให้ผมได้อยู่กับคนรักของผมก็พอ....

พี่ซึงที่ร่างเล็กเรียก หรือ จางฮยอนซึง เป็นเด็กหนุ่มหน้าหวานอายุ 22 ปีที่แอบรักน้องชายข้างบ้านที่ตอนนี้เผลอหลับบนตักเขามาได้สักพักแล้ว  ฮยอนซึงไม่แน่ใจว่าตนนั้นแอบรักน้องชายของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เมื่อน้องชายของเขา หรือ ยังโยซอบ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจฮยอนซึงก็จะเป็นคนที่โยซอบไว้ใจ แล้วยอมเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง  ....  แม้กระทั่งเรื่องความรัก .... ที่เมื่อเขาฟังทีไร เขาก็อยากจะปิดหูเพื่อไม่ให้ได้ยินสิ่งเหล่านั้น


“พี่ซึงฮะ”อยู่ๆเสียงเล็กก็ดังขึ้นทั้งๆที่ยังหลับตา

“ครับ?”

“พี่ว่าเมื่อไหร่ที่ พี่ดูจุนอาเขาจะขอโยเป็นแฟน”เหมือนมีดแหลมแทงเข้ามาในหัวใจเขาเต็มๆ ฮยอนซึงชะงักมือที่ลูบหัวร่างเล็กไปสักพัก แล้วกลับมาลูบต่อเพื่อไม่ให้อีกคนสงสัย

“คงไม่นานหรอกครับ พี่ดูจุนของโย รักโยจะตาย” ตอนนี้ใบหน้าของร่างบางขึ้นสีด้วยความเสียใจ น้ำอุ่นๆจากดวงตาค่อยๆไหล แต่ก็ต้องรีบปาดมันเพื่อไม่อยากให้ร่างเล็กที่ลืมตาขึ้นมาแล้วสงสัย


ถึงแม้  เขาจะไม่รักผมก็ตาม......

หลายวันต่อมา...
“พี่ซึง~”ร่างเล็กวิ่งเข้ามากอดข้างหลังร่างบางที่กำลังเอื้อมหยิบของข้างบน

“ครับผม”

“วันนี้พี่ดูจุนเขาขอผมเป็นแฟนด้วยล่ะฮะ”ร่างเล็กกอดร่างบางแน่น  ฮยอนซึงรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกที่คอจึงทำให้เขาพูดไม่ออก

“….”

“พี่...”
“แล้วโยตอบเขาว่าไงละครับ”ก่อนที่ร่างเล็กจะพูด ร่างบางก็พูดตัดบทเสียก่อน เขารู้ดีว่าคำตอบมันเป็นเช่นไร แต่ตอนนี้ สมองของเขาไม่ถูกสั่งการอะไรอีกแล้ว นอกจากมีแค่น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“โยก็ตอบตกลงพี่เขาสิฮะ ผมดีใจที่สุดเลยนะฮะพี่ซึง”โยซอบเดินอ้อมมาข้างหน้าของฮยอนซึงด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข แต่ก็ต้องหุบยิ้มทันที เมื่อเห็นน้ำตาของพี่ชายที่เขารักได้ไหลออกมา

“....”

“พี่ซึงเป็นอะไรฮะ ร้องไห้ทำไม”

“พ พี่ดีใจน่ะ ”ร่างบางตอบพร้อมกับปาดน้ำตา

“ขนาดนั้นเลยหรอฮะ....ผมรักพี่จังฮะ”ร่างเล็กถามแล้วโผกอดพี่ชายที่เขารัก


หลังจากวันนั้น โยซอบก็มีความสุขกับดูจุนคนที่โยซอบรักและรักโยซอบ  แต่ก็ไม่ได้กลับไปหาฮยอนซึงอีกเลย .... ต่างกลับฮยอนซึงที่ยังรอคอยคนที่เขารักกลับมาหา มานอนบนตักของเขา มาเล่าเรื่องต่างๆนาๆให้เขาฟัง มาให้เขากล่อมจนกว่าจะหลับ ถ้าถามว่าทำไมไม่ไปหาล่ะ? คำตอบคือ เขาไม่กล้าพอที่จะเห็นหน้าคนที่รักมีความสุขกับคนอื่น แค่นี้เขาก็เจ็บมากพอแล้ว

จนกระทั่ง...

14.02.12  wedding's day  Yang yoseob & Yun doojun

งานแต่งงาน....
ฮยอนซึงได้รับบัตรเชิญ ซึ่งในฐานะพี่ชายแล้วเขาไม่มาก็คงเป็นการเสียมารยาทเกินไป... ในงานประดับไปด้วยของสวยๆงามๆมากมาย ทั้งงานเป็นสีขาวครีม บวกด้วยสีฟ้านิดหน่อย เขารู้ว่าเป็นสีที่โยซอบชอบ

“พี่ซึงง~ ”เสียงที่คุ้นเคยแต่กลับไม่ได้ยินมานานนับเดือน ทำให้เขายกยิ้มขึ้น
“ว่าไง”ร่างบางยีหัวอีกคนอย่างเอ็นดู
“ผมอยากคุยกับพี่”ร่างเล็กร่างคนหน้าสวยเข้าไปในห้องแต่งตัว ในห้องมีเขาเพียง 2 คน เท่านั้น

“มีอะไร หืม?”เมื่อร่างเก้าอี้ร่างบางก็ถามขึ้นทันที
“พี่หายไปไหนมา ทำไมพี่ไม่มาหาผมบ้างเลย”โยซอบพูดพร้อมกับก้มหน้าลง แล้วกุมมือแน่น
“พี่....” พี่อยากมาหาเราจะตาย แต่พี่ไม่กล้าพอไงล่ะ โยซอบ
“ผม...ฮึก....ผมคิดถึงพี่นะ”โยซอบพูดทั้งน้ำตา ใช่ เขาคิดถึงพี่ชายที่แสนดีของเขา พี่ชายที่เขารักมากที่สุด
“พี่ขอโทษ..”ฮยอนซึงเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้คนตรงหน้า พร้อมๆกับโยซอบที่เข้าโผล่กอดฮยอนซึงทันที
“ผมก็ขอโทษ...ฮึก....พี่เหมือนกัน  ที่ผมไม่ได้กลับไปหาพี่...ฮึก”
“….”ฮยอนซึงลูบหัวอย่างเอ็นดู
“ผม...ฮึก...คิดว่า..พี่โกธรผม แล้วจะไม่มาซะอีก”โยซอบกอดฮยอนซึงแน่นขึ้น
“วันนี้วันดีนะครับเด็กน้อย อย่าร้องไห้สิ”ฮยอนซึงผละโยซอบออก แล้วเช็ดน้ำตาให้ด้วยรอยยิ้ม
“..ฮึก..”โยซอบ สะอื้น ด้วยรอยยิ้ม แต่ร่างเล็กก็อ่อนระทวยไป...
“โยซอบๆ”ร่างบางประคองโยซอบไว้ได้ทันแล้วเขย่าตัวแรงๆ ด้วยความตกใจ
“......”
“โยซอบๆ ตื่นสิโยซอบๆๆ”ฮยอนซึงใจไม่ดี น้ำตาเริ่มไหลเขาพยายามอุ้มโยซอบแล้วออกจาประตู

โรงพยาบาล ...
ทั้งโรงพยาบาลดูวุ่ยวานขึ้นทันที เมื่อร่างเล็กของโยซอบที่ไม่รู้สึกตัว นอนสลบแน่นิ่งอยู่บนเตียงฉุกเฉิน พร้อมกับเครื่องช่วยหายใจและมีพยาบาลที่คอยปั๊มหัวใจอยู่ตลอด ทั้งพยาบาลอีกหลายคนที่คอยประสานงานดูวุ่นวาย พร้อมกับบุรุษพยาบาลที่เข็นเตียงอย่างรวดเร็ว
“ฮึก.. โยซอบ อย่าเป็นอะไรนะ”ฮยอนซึงคอยวิ่งตามเตียงฉุกเฉินแล้วกุมมือไว้แน่น พร้อมกับน้ำตาด้วยความรัก และความเป็นห่วง
“ญาติเข้าไม่ได้นะคะ”เสียงพยาบาลที่บอกกับฮยอนซึง แล้วเข้าห้องฉุกเฉินไปในทันที ฮยอนซึงได้แต่ยืนมองโยซอบผ่านกระจกฝ้าแผ่นหนา ถึงแม่เขาจะไม่เห็นอะไรเลยก็ตาม
ญาติของโยซอบก็ทยอยมากันเรื่อย รวมถึงเจ้าบ่าวของโยซอบเอง...

30 นาทีผ่านไป
“เอ่อ..ใครคือญาติของยัง โยซอบครับ”คุณหมอสูงอายุเดินออกมาหน้าเครียด
“ผมครับผม ผมยุนดูจุนเป็นสามีของเขาครับ”ยุนดูจุนเดินเข้าไปหาคุณหมอด้วยอาการเป็นห่วง ถึงแม้ว่าประโยคจะทำให้ฮยอนซึงเจ็บก็ตาม แต่มันไม่ใช่เวลานี้ เวลานี้เขาต้องการให้พระเจ้าคุ้มครองโยซอบ อย่าให้โยซอบเป็นอะไร
“คือ...ภรรยาของคุณต้องการผ่าตัดหัวใจดวงใหม่เลือดกรุ๊ป AB ภายใน 24 ชั่วโมงครับ ถ้าหาไม่ได้ทางเรา...”


หลายเดือนผ่านไป...ที่โรงพยาบาล
“ดูจุนอา~~”โยซอบเขย่าแขนอีกคนที่นอนหลับเกาะขอบเตียงของตนอยู่
“หื้มม”ดูจุนเงยหน้าด้วยอาการงัวเงีย
“ขี้เซาจังคึคึ วันนี้โยจะได้กลับบ้านแล้วซินะ ดีใจจังเลย เบื่อจะแย่อยู่แล้ว”โยซอบทำหน้ายู่แล้วกอดอกอย่างน่ารัก
“คร๊าบๆ คุณภรรยา กลับก็กลับ พี่ไปเก็บเสื้อผ้าก่อนนะ”ดูยุนหันหลังกลับไปเก็บของที่ตู้เสื้อผ้า
“พี่ฮยอนซึงก็อีกคน ชิ! น้องป่วยขนาดนี้ยังไม่มาดูแล มาหากันบ้างรึไง”กึก! เพราะร่างเล็กพูดชื่อคนนั้นออกมาทำให้ดูจุนหยุดชะงักเล็กน้อย แล้วเปลี่ยนสีหน้าเป็นเศร้าแทนรอยยิ้มจากเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง
“.....”
“คอยดูนะกลับบ้าน จะแกล้งให้เข็ดเลย”โยซอบพร่ำเสียงดังทำให้ร่างสูงหัวตัวกลับมา
“อย่าไปแกล้งพี่เขาเลยน่า ปะกลับบ้านกัน”ดูจุนส่งยิ้มเล็กน้อย
“ดูจุนอา~~ เค้าอยากรู้จังใครกันนะที่บริจาคหัวใจให้เค้า คนๆนั้นต้องใจดีมากแน่ๆเลย”โยซอบพูดยิ้มๆพลางลูบที่หน้าอกตนเองเบามือ ต่างกับดูจุนที่เศร้าเหลือเกิน เขาไม่อยากให้โยซอบได้รับรู้อะไรทั้งนั้น “ขอบคุณนะฮยอนซึง”
“ใช่เขาเป็นคนดีมากๆเลย”ดูจุนพูดพลางดึงคนตัวเล็กให้ออกจากห้อง
“เอ่อ...คุณโยซอบค่ะ”พยาบาลหน้าสวยวิ่งตรงมาที่โยซอบทันทีก่อนจะยื่นกระดาบสีขาวให้ พร้อมดอกหญ้าที่เขาชอบ
“ครับ?”
“มีคนเขาฝากมาให้คะ ขอตัวนะคะ”พยาบาลยื่นของให้แล้ววิ่งกลับไป ทำให้ดูจุนเริ่มกังวลมากขึ้น
“ปะโย ค่อยไปอ่านที่บ้านก็ได้มั้ง”ดูจุนดึงมือโยซอบออกจากตรงนั้น


ที่บ้านตระกุลยัง
“ใครกันนะที่รู้ว่าเราชอบดอกหญ้า เปิดอ่านเลยละกัน”โยซอบพูดยิ้มๆก่อนที่จะค่อยเปิดอ่าน

ถึงโยซอบเด็กน้อยของพี่
 เมื่อโยได้อ่านจดหมายน้อยฉบับนี้แล้ว โยก็คงไม่ได้เห็นพี่แล้วนะ พี่อยากบอกว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาพี่ไม่เคยคิดกับโยซเป็นน้องเลยสักครั้ง เพราะว่าพี่....รักโย รักมาก รักมานาน รักจนยอมแม้กระทั้งชีวิตของพี่เอง พี่อยากพูดประโยคที่พี่อยากพูดให้โยได้รู้หลายประโยคมาก อยากฟังไหม พี่รักโยนะ เป็นแฟนกับพี่ไหม คบกับพี่นะ แต่งงานกับพี่นะครับเด็กน้อย และอีกหลายอย่างที่พี่อยากจะพูดกับโยอีกมากมาย แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เวลาของพี่มันเดินเร็วกว่าโย ถ้าโยอ่านแล้วร้องไห้ พี่ขอล่ะอย่าร้องเลยนะครับคนดี น้ำตาของโยไม่เหมาะกับที่มาเสียให้พี่หรอกนะ ต่อไปนี้....พี่ก็คงไปอยู่ที่ที่แสนใคร ที่ที่น้อยคนจะพบเจอ และพี่ก็คงไม่ได้ดูแลโยอีกแล้ว ดูแลตัวเองดีๆนะครับ สุดท้าย....รักคนที่โยรักให้มากๆให้เท่ากับที่พี่รักโยนะ แล้วก็ฝากดูแลหัวใจของพี่ด้วย นะครับ ^^
                                                                                                                                                                      จาก.....พี่ชายที่แสนดี

“หมายความว่ายังไง ฮึก! หะ หัวใจหรอ”โยซอบลูบที่หน้าอกข้างซ้าย แล้วสะอึ้นเสียงดัง
“โยซอบเป็นอะไร”มองที่มือของโยซอบแล้งอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนที่ตนลงมานั่งข้างๆโยซอบแล้วกอดเอาไว้แน่น
“ดูจุนอา ฮึก ฮึก มันไม่จริงใช่ไหม ห้ะ พี่ฮยอนซึง ฮึก! ไม่ได้ผ่าตัวหัวใจให้เค้าใข่ไหม”โยซอบร้องไห้เสียงดังเหมือนคนขาดสติ
“ยะ โยซอบใจเย็นๆนะ”ดูจุนพยายามปลอบร่างเล็ก
“มะ ไม่ ดูจุน ทำไม ทำไม ทำไม พี่ฮยอนซึงถึงทำแบบนี้ ฮือๆๆ ทำไมล่ะ ห้ะ!!!”โยซอบดิ้นอย่างแรง เหมือนคนขาดสติจริงๆพร้อมกับเอามือบีบหัวใจแรงๆ
“ยะโยซอบ อย่าทำแบบนั้นนะ เอามือออกเถอะขอร้อง”ดูจุนพยายามดึงมือของโยซอบออกจากอก เป็นผลเพราะโยซอบตัวเล็กกว่าจึงเอาออกง่าย
“อึกๆ พี่ฮยอนซึง พี่อยู่ไหน ฮึก! กลับมาหาโยนะ ฮือๆๆ โยอยู่ไม่ได้ถ้าขาดพี่ พระเจ้าฮึก! ใจร้ายจัง ทำไมต้องเป็นพี่ฮยอนซึง ฮือๆๆ เอาพี่ฮยอนซึงกับมานะ ผมรักพี่นะ”โยซอบในอ้อมกอดของดูจุนได้แต่พร่ำเพ้อเรียกหาพี่ชายของตน.....ที่แม้จะขอร้องพระเจ้าเพียงใดก็ไม่สามารถพาเขากลับมาได้

THE END

วันที่โยซอบเข้า โรงพยาบาล

“ผมครับ ผมเลือดกรุ๊ป AB เอาหัวใจผมไป”ฮยอนซึงเสนอตัวเข้าไปข้างหน้า ทำให้ทุกคนตกใจกับคำพูดนั้น
“ฮยอนซึงนาย...”ยุนดูจุน เอ่ยด้วยความตกใจ
“คุณแน่ใจนะครับ”คุณหมอถามฮยอนซึงอีกครั้ง
“ครับผมแน่ใจ รีบเถอะครับคุณหมอ เดี๋ยวโยซอบจะเป็นหนักกว่านี้”ฮยอนซึงร้อนรน
“ครับๆๆ พยาบาลพาคุณคนที่ไปผ่าตัดหัวใจเร็ว”คุณหมอบอกพยาบาลที่ติดตาม พร้อมกับฮยอนซึงที่รีบตามคุณพยาบาลไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ยุนดูจุน อึ้งซะจนตัวสั่นไปหมด
“ทำไมนะ ...ฮึก...ฮยอนซึง..ขอบคุณนะ”ยุนดูจุนทั้งหมดแรง และใจหายเมื่อนึกคิดว่า คนที่เขารักเจ็บอยู่แท้ๆ เขากับทำอะไรไม่ได้เลย แค่ได้แต่นั่งคอยแค่งั้นหรอ

ก่อนเข้าห้องผ่าตัด
“คุณพยาบาลครับ...ผมฝากจดหมายอันนี้ให้เขาในวันที่เขาออกจากโรงพยาบาลด้วยนะครับ”ฮยอนซึงกระดาษแผ่นสีขาวให้กับพยาบาล
“เอ่อ...คะ คุณแน่ใจนะคะว่า..”พยาบาลมองหน้าฮยอนซึงอย่างน่าสงสารและเวทนา
“ครับ..ผมแน่ใจ ผมแค่อยากเห็นคนที่รักมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อให้เขาได้มีความสุขกับคนที่เขารักน่ะครับ ผมอยู่ไปก็เจ็บป่าวๆ สู้ผมตายแล้วให้เขาอยู่ที่กว่า...”ฮยอนซึงยิ้มทั้งน้ำตาที่เอ่อล้น

เศร้าไม่เศร้า มาบอกกันด้วยนะครับ จะได้ไปปรับปรุง

ขอบคุณนะครับที่ทนอ่าน : )